Gsm-nummer

Ik heb al een tijdje een Amerikaans nummer aangezien mijn Belgische sim-kaart hier niet werkt.
Het is te zeggen: ik ontvang niks.
Ik heb geen ontvangst of netwerk.
Niks.
Dus aan de mensen die me berichten hebben gestuurd: ik heb een technisch probleemke, het is niet peroonlijk.

Als je interesse hebt in mijn gsm-nummer dan moet je me maar mailen.

Stuurt allen! Want momenteel vraag ik me een beetje af waarom ik zo'n fancy toestel nodig heb.
Ik ga eens vragen hoe het met de kosten zit, maar ik reageer er zeker op (desnoods via mail).

bAHAmas

Ik ben van vijftien februari tot en met eenentwintig februari naar de Bahamas geweest. 

De meesten weten hier waarschijnlijk al van want ik was nogal enthousiast. 

Ik bedoel: ik was nog maar net in de US en ik kon alweer ergens naartoe vertrekken. 

En de Ba-ha-mas klonk geweldig. 

Maar! Ik kan nu wel zeggen dat ik het wat jammer vond dat het zo snel na mijn aankomst was. 

Ik was nog maar net de nieuwe situatie wat gewoon en weer was ik ergens anders. 

Met allemaal andere mensen en een ander ritme. 

Het is te zeggen: de reis naar de Bahamas was een soort van reünie voor M. en C. 

Ze zagen enkele van hun medestudenten van hun grad school terug. 

In totaal waren we, met allemans offspring erbij, rond de twintig man. 

En ja, dat was wel wat intimiderend. Voor mij toch. 

Ik kende niemand en de rest kende elkaar wel en wou bijpraten want voor sommigen was het al jaaaaaren geleden. 

Het ritme was ook helemaal anders. 

Ik heb nauwelijks voor Elisabeth gezorgd, want de ouders waren maar al te graag wat meer met hun dochtertje bezig. Zeer logisch. 

Dus ja, een beetje een go-with-the flow-situatie maar in mijn geval voelde dat een beetje geforceerd. 

Het waren iets teveel nieuwe indrukken geweest op iets te korte tijd. 

En versta me niet verkeerd: ik heb me geamuseerd. 

Maar het mocht van mij een maand later geweest zijn. 

Uiteindelijk is het zoals John zei: als je naar Alexandria terug gaat, zal dat vertrouwd aanvoelen terwijl het misschien zonder deze vakantie veel langer geduurd zou hebben.

Een waarheid als een koe. 

Ik was content om in "mijn bed" te liggen. Mijn spulletjes te zien. Internet te hebben. 

En een soort van beeld wat er me die dag te wachten stond. 

Over een tijdje ga ik die routine een sleur vinden, maar momenteel ben ik daar best tevreden mee. 

Maar wat waren de Bahamas schoon! Echt een paradijs. 

De eerste keer dat ik het strand zag moest ik lachen: het was gewoon belachelijk perfect. 

Je ziet de postkaarten en je denkt: hmm, dat ziet er goed uit. 

Maar je houdt er toch nog ergens rekening mee dat door slimme belichting of positie van de camera een bezienswaardigheid serieus gepimped kan worden. 

Zoals eten op een menukaart. 

Maar het strand was echt parelwit en de zee had prachtige schakeringen van blauw. En het perfecte weer. 

We verbleven in Treasure Cay. En dat strand staat in de top tien van werelds schoonste stranden. Alstublieft. 

Ik moet zeggen dat mijn voorkeur toch naar een ander strand ging van een ander eiland. 

Eentje met rotsen en diepteverschillen en kleurverschillen, maar ik vermoed dat dat dan niet als "schoon" wordt ervaren. Whatever. 

Foto's. Het was moeilijk om een collectie samen te stellen. Ik heb me helemaal laten gaan met die camera van mij. Het was het ook allemaal gewoon waard om te vereeuwigen op papier (of toch SD-kaart).

Zicht vanuit mijn kamer. Links.  

Zicht vanuit mijn kamer. Rechtover mij.
Het is een baai. Dus er is veel bootverkeer.
Ik dacht dus niet veel dieren te zien, maar ik heb toch enkele keren een dolfijn gespot (hoewel enkel een staart of een vin) en schildpadden.

De kleine spruit en haar eerste kennismaking met de zee. Oew, dat water was toch wel kouder dan verwacht!
En dat zand voelt zo vreemd aan mijn teentjes!
Dat was dus dag een. En mijn rug was al direct verbrand voor heel mijn leven (tenminste, zo voelde dat toch aan). Een koel briesje en een huid als die van Sneeuwwitje et voilà. Ik heb mijn lesje nu wel geleerd! Smeren smeren en nog eens smeren zal ik voortaan doen! Ik had nochtans me niet teveel van onder de paraplu gewaagd, maar ja. Schoon weerke dus!

Zonsondergang. Ah.

Boottochtje. Met drie boten voor gans die companie. Ik hoopte nog wat meer dolfijnen te spotten (deze keer met camera in aanslag), maar helaas. De zon scheen zodanig op het water dat de zee een plas leek vol blinkend kwik. Het was trouwens echt niet gemakkelijk foto's te nemen als de boot vaarde: golfjes!
Als de boot onderweg was, voelde ik me goed. Maar als de boot dobberde (de mannen gingen vissen), werd ik zo ziek als nen hond. En die golfjes bleven maar voortkwakken tegen de boot.

Haaitje. Zogezegd wild. Maar ik denk dat die beesten ondertussen wel weten waar en wanneer ze gevoederd worden. Allez ze zullen wel nog wild zijn, maar toch ook wel een beetje tam.

Een huisje op een ander eilandje.

Evy aan standbeeld met uitleg over geschiedenis van eiland en bevrijding van het juk der slavernij!
Ik heb dus zoveel kleren aan omdat ik de zon niet meer kon verdragen op mijn rug en niet nog meer wou verbranden.

Den Bahamiaan en zijn laat-het-gras-maar-groeien mentaliteit. Ofte een soort van stairway to heaven. Ewa scheef, maar kom, niet te nauw zien, he.

Den Bahamiaanse kerstboom. Neenee, ik grap maar een beetje.
Het was een boom met allemaal oude boeien in.
En ik vond dat zeer schoon.

Moest ge u afvragen: wat leeft er in feite op zo een eiland. Zwijntjes. Wilde zwijntjes.
Allez ja, ik heb weer mijn twijfels aan hun wildheid aangezien ze toch niet zo mensenschuw waren.

Zeesterren voor het rapen. Ik maar tegen iedereen zeggen dat zeesterren als souvenir niet cool is. Ze hebben het geweten, zulle, die Amerikanen!

Want zo een schoon stukske paradijs heeft sowieso al te kampen met de nefaste invloed van de mens.

Ons eiland was een oupekeseiland (veel zeilers en andere rijke stinkerds), maar dit eiland was van de feestende jeugd!

Mijn favoriete strand!
Hier heb ik veel gezwommen. Gedeeltelijk omdat mijn hoofd de afkoeling nodig had.

Voilà, ik hoop dat jullie wat hebben kunnen meegenieten.

Skype the busk kangaroo

Er beginnen al enkele mensen zich de vraag te stellen wanneer het eens zou passen om te skypen.

En geloof me, ik heb daar ook al veel aan gedacht.
Want ja, het is een leuk avontuur, maar na tien uur tegen een kind te praten voel je je soms wel wat geïsoleerd.
En buiten dat gegeven is het natuurlijk ook fantastisch om wat meer van jullie te horen!
 
Ik had al in Moskou ook gemerkt dat ik het praten-in-mijn eigen-moedertaal toch wel sneller mis dan ik dacht. In feite had ik ervoor niet bij stilgestaan dat dat iets is dat je überhaupt kunt missen!
Ik hoop dat dat gemis iets minder sterk aanwezig is aangezien Engels een taal is waarin ik me met iets meer gemak kan uitdrukken dan het Russisch.

Ik wil me bij deze ook verontschuldigen voor eventuele late reacties op mails. Maar soms is het fut zodanig uit mijn lijf dat iets zinnig verzinnen een zware opgave is. Ik probeer het een beetje bij te houden, maar ik schrijf liefst ook iets langere mails in plaats van de  
" Alles ok? Met mij alles goed. Dag."
Ge snapt het wel, he.

Dus Skype.
Buiten het feit dat ik goed gevulde dagen heb, is er ook nog een tijdsverschil van zes uur.
Tijdens de weekdagen en tevens mijn werkdagen zou ik kunnen skypen tussen negen en twaalf in de voormiddag hier (voor jullie is dat dus tussen drie en zes). Dat is wanneer Elisabeth een dutje doet. Maar, je voelt het al aankomen, een vast tijdstip/ uur kan ik dan helaas niet geven. Ze slaapt meestal een uur en een half, maar het tijdstip is geheel afhankelijk van haar.

Ik kan ook in de avond skypen, maar dat zal voor de meesten al te laat zijn. Ik werk tot zes uur en dan help ik het eten klaar te maken, bla bla. Soit. Een uur of acht ten vroegste kan ik naar mijn kamer gaan.

In de weekends ben ik bereid om te skypen om zeven uur in de ochtend (dus voor jullie een uur). Tot de middag. Daarna ga ik een stapje zetten in de wereld.

Maar onthou dat het altijd mogelijk is dat ik wat later ben of niet online kom. Ik woon waar ik werk en dat is niet altijd even gemakkelijk te combineren.

Dus laat die skype-afspraakjes maar komen!  Dan kunnen we over van alles en nog wat onze mening spuien. (Sorry, ik maak al een hele dag flauwe mopjes.)

Opleidingen en hobby's

Het au pair-programma is een educatief programma.
Ik heb het privilege dat mijn gastgezin mij toestaat enkele vakken te volgen.
Het is te zeggen zes credits.
1 credit staat gelijk aan 10 uur en naargelang de instelling is 1 credit rond de 120 dollar.
De organisatie bepaalt welke instellingen daarvoor in aanmerking komen.
Ik moet dan ook nog eens rekening houden dat mijn vrije dagen zaterdag en zondag zijn.
Gelukkig biedt Washington veel mogelijkheden.
Waaronder:

Maar ja, kiezen is verliezen.
Dus vraag ik even om jullie mening.
Kunnen jullie even jullie top twee doorgeven?

Ik overweeg volgende vakken:

Russian (op een zo hoog mogelijk niveau)
IT- essentials
Photography
Speaking in public
Economics
Business management and administration
Interpreter education
Travel/tourism
Marketing



Ik probeer een interessante balans te vinden tussen wat goed zou zijn voor de toekomst en wat mij interesseert. Zo zou economie studeren zeker niet slecht zijn, maar dat interesseert me echt geen ballen.
Ik zit gewoon met eerdere gesprekken in mijn hoofd waar interimkantoren me min of meer hebben duidelijk gemaakt dat een job vinden met mijn diploma (en wens om iets met mijn talen te doen) en mijn gebrek aan ervaring geen gemakkelijke opgave zal zijn. En daar wil ik dus aan sleutelen.
Of hebben jullie een ander idee? Zo van: Evy, dat is echt iets voor u!
Alle suggesties zijn welkom!

Daarnaast ga ik ook eens rondvragen om vrijwilligerswerk te doen. Ik woon dichtbij Mount Vernon (zoek dat maar eens op!) en ze hebben daar paarden. En ja, ik vind paardjes tof. Dus ik zou het niet erg vinden om daar af en toe eens te helpen. En misschien kan ik dan ook rijlessen volgen want dat is iets dat ik in feite al lang wil.

In Alexandria zelf is er een breiclub en dat wekt mijn interesse ook op.

Op de oriëntatie werd er veel gesproken over hoe belangrijk het is om buiten te komen. Ik ga het hier niet halen als ik geen vrienden heb of als ik niks heb om in het weekend naar uit te kijken.

Ik houd daarnaast ook nog deze blog bij, kijk af en toe naar een film, brei, wandel en ontdek de stad en regio zoveel mogelijk. Aan de hand van dit boek:

Nog ideetjes?


PS: ik weet niet hoe ik die foto's recht kan zetten.

Valentijn

Ik heb Valentijnkaartjes gekregen.
Dat was al een tijdje geleden.
En ik was toch wel vertederd.

Mi casa

Ik mag mijn beide pollekes kussen d.w.z dat ik dankbaar mag zijn:
Volgende foto's tonen waarom.

Enfele foto's van mijn kamer:

 C. en M. waren zo attent geweest enkele foto's te plaatsen zodat ik me onmiddellijk thuis voelde. En meme, die is er natuurlijk ook bij!

Een foto van mijn meest dierbare mensen. Het kleine Pokémonlampje (zo noem ik het tenminste) maakt Elisabeth altijd aan het lachen en ik vind het ook wel leuk.

Deze lamp vind ik ook leuk omdat er een spaarlamp inzit en ze dus langzaam meer helder wordt. Wat zeer aangenaam is als de wekker (die ik trouwens minder leuk vind) afgaat om zes uur.

Ja, ik heb een i-phone. Dat roze probeer ik te veranderen (niet echt mijn lievelingskleur), maar voor de rest vind ik het wel een handig ding. Gps, mails, skype. Ow yeah.

Mijn agenda. Hierin probeer ik wat op te schrijven wat ik die dag gedaan heb en natuurlijk ook wat ik moet doen. Zeer belangrijk!

Een lange spiegel. Altijd handig om je outfit te checken.

DE kast. Ik ben er echt zot van. Zo Amerikaans. Tadaaaaaa:

Grote ramen met zicht op huizen met Amerikaanse vlaggen en de typische postbussen.

Diegenen die me wat kennen weten dat ik van schommelstoelen hou. Dit is een übercomfortabele schommelstoel. Ideaal om even te ontspannen als Elisabeth een dutje doet. I like! Als ik eergisteren met E. was gaan wandelen zag ik er eentje staan op de stoep met een bordje for free op. Zo doen ze dat dus hier als ze iets niet meer moeten hebben.

Het is misschien niet zo duidelijk op deze foto, maar het had gisterenmorgen wat gesneeuwd!
Dat vond Reggie, de hond, wreed plezant.

Zondag rustdag?

Mijn vrije dagen zijn zaterdag en zondag.
En ik wil zowel voldoende uitrusten als dingen meemaken.
Ik had een rustige voormiddag en ging op expeditie in de namiddag.
Op weg naar Capitol hill!

Dit uitstapje begon aan de metrohalte Pentagon.
M., de vader des huizes, werkt in het Pentagon. Een hoge pief als het ware.
Ik mocht geen foto's nemen en ze menen dat blijkbaar toch wel serieus want M. had al eens gezien dat ze iemands camera hadden afgenomen. Dat wou ik niet, dus, helaas, geen bewijzen.
Het gebouw is toch maar saai hoor, maar wel gigantisch. 23000 mensen werken er en ze zijn daar behoorlijk goed op voorzien. En dan bedoel ik niet alleen de vele parkeermogelijkheden, maar ze hebben ook hun eigen kapper, pharmacy, cvs en schoenenmaker.
Ooit gaat M. me eens een rondleiding geven in het Pentagon. Très cool, quoi.

Ik had hetzelfde gevoel als wanneer ik het Rode Plein voor het eerst zag. Het besef van waaah ik ben hier. En ziet hoe schoon het is!

Het ziet er redelijk schoon weer uit, maar laat mij u zeggen dat het gadsamme koud was. Brr!

Overal waterfonteintjes. Deze waren afgesloten. Omdat het winter is, vermoed ik.

Een kleine botanische tuin rond het gebouw.

Een gigantische baan in midden van Washington. Zes rijvakken.

Een klok voor Union Station. Een station, mocht u het nog niet door hebben.

De lunch dat ik daar gehad heb. Let op de hoeveelheid ijs. En de gore frieten. Zelfs met een gezonde portie ketchup waren ze niet te vreten.

Op de terugweg compleet verloren geraakt in een station. Echt een duidelijk systeem is dat toch niet, zulle.

Ik heb het gevraagd aan M. en het is helaas geen Amerikaans ritueel, maar je komt het zeker vaak tegen op de parking van grote winkels.