Zaterdagochtend werd ik om negen uur verwacht aan het vrijwilligersbureau van Mount Vernon.
Ik ging samen met een andere vrijwilliger vlaggen hangen. 50 zelfs.
Ik had geen flauw idee wat dat betekende.
En daarna zouden we onze "opleiding" krijgen.
Ik heb Mount Vernon al een paar keer laten vallen aangezien ik er zo dicht bij woon.
Het is het huis waar George Washington, de allereerste Amerikaanse president, woonde.
Je kan je dan waarschijnlijk ook inbeelden dat dat voor veel Amerikanen heel wat betekent.
Tijdens het weekend komen er rond de 8000 toeristen eens een kijkje nemen.
Grotendeels Amerikanen.
En dat is toch wel bijzonder, denk ik.
Het is een domein dat me doet denken aan Bokrijk omdat alles nog zo authentiek mogelijk wordt voorgesteld.
Er zijn dus beestjes (paarden, schapen, varkens en een soort van buffels) en je kan de slavenhutten, het huis en zijn akkers bewonderen.
Veel Amerikanen zouden het schandalig vinden dat ik het hier vergelijk met Bokrijk, maar het is maar om een beeld te scheppen, he.
Het is voor de vrijwilligers (waaronder ik dus) een eer dat we op dit terrein mogen werken!
Zo sterk zijn mijn gevoelens niet, maar ik vind het wel gezellig om er voor even een deel van uit te maken.
Het is dichtbij en het lijkt me een goede manier om nieuwe mensen te leren kennen.
Het huis in al zijn glorie. Ik ben er in geslaagd om het toeristenvrij op papier vast te leggen.
De achterkant van het huis heeft een prachtig zicht op de Potomac.
Er mogen nog steeds geen huizen gebouwd worden op de andere oever.
Het oog wilt ook wat!
Soms denk je dat je spoken begint te zien....
Den George!
De Amerikaanse vlag.
We moesten dus 50 Amerikaanse vlaggen laten vliegen (aan een mast weliswaar) boven Mount Vernon voor een minuutje.
Zodat er in de giftshop een certificaat bij deze vlaggen kon toegevoegd worden waarop geschreven staat dat het boven Mount Vernon heeft gevlogen.
Het klinkt vrij ridicuul, maar de meeste Amerikanen vinden dat zeer waardevol.
Ik heb daarenboven de vlaggen omhoog gehangen met een Amerikaanse militair die me de "correcte" manier om een Amerikaanse vlag op te plooien heeft getoond.
Het voelde allemaal zeer plechtig aan en ik begon me bijna schuldig te voelen dat ik niet veel over George/Amerikaanse geschiedenis wist/weet.
Na de vlaggen hebben we een soort van opleiding gekregen door een zeer enthousiaste en duidelijk zeer vereerde vrijwilliger.
Het bleef voor mij echter een beetje saai.
Ik had al die informatie niet nodig aangezien ik zou tuinieren.
Al die vaderliefde verwarde me wel een klein beetje.
Als R., de militair, aan een vrouw zei dat hij zijn klas eens naar hier zal brengen schoot die vrouw vol: "Dat zou George Washington fantastisch gevonden hebben."
Ik heb dergelijke emoties als mensen over mijn meme praten. Allez.
Het zal wel iets Europeaans zijn.
Ik respecteer die gevoelens natuurlijk, he.
In de namiddag gingen we (de militair en twee andere au pairs) de National Cathedral eens bewonderen.
Verdacht veel gelijkenissen met de Notre Dame.
Alleen een pakje kleiner en minder aangetast door uitlaatgassen.
Er was een paasviering om acht uur en we besloten na onze Mexicaanse maaltijd eens een kijkje te nemen.
Dat was het plan tenminste.
We hebben de hele mis uitgezeten en moesten dan nog naar huis terug geraken.
Ik was een beetje uit mijn humeur aangezien de mis
a saai was
b te lang
en ik was moe.
En ik had nog een gigantisch lange, vervelende tocht terug naar huis voor de boeg.
Maar het was voor sommigen van het gezelschap de eerste keer dat ze een mis bijwoonden en voor hen was het dus iets magisch, vermoed ik.
Zondag heb ik op mijn krent gezeten.
Ik heb veel opgezocht voor volgende week.
Dan ga ik namelijk Philadelphia verkennen.
