een stapje in de wereld: Oriëntatie

Ik ga voor een jaar in Amerika verblijven als au pair.
Het hele proces om hier te geraken heeft in mijn geval een jaar geduurd.
En dat is lang om naar iets uit te kijken.
Ik moest afstuderen, mijn rijbewijs halen, overtuigende brieven schrijven over mezelf en vrolijke foto's opsturen om mogelijke toekomstige families te overtuigen hun kind of kinderen aan mij toe te vertrouwen.
Het voelde wat onnatuurlijk mezelf te "verkopen", maar goed, het heeft allemaal de moeite geloond.
Ik verblijf in een warm gezin waar ik voor een klein, actief meisje ga zorgen.
En ik ben van plan daar volop van te genieten. Van dat meisje, dat warme gezin, het verblijf in Amerika.
Ik ben ervan overtuigd dat dit een leuke, verrijkende ervaring wordt. Want 2012 is mijn jaar. ;)

Ik ben zes februari in Washington geland om half drie.
Voor het boarden maakte ik kennis met M., een Waalse au pair. M. ging in New Orleans voor zes kinderen zorgen. U leest het goed. Zes. Ook ik trok mijn wenkbrauwen eens op.
Tijdens mijn vlucht van acht uur zat ik naast een man uit Kameroen en een man afkomstig van Ivoorkust. Beide mannen spraken geen tot nauwelijks Engels, dus werd de conversatie in het Frans gevoerd. Bij deze ben ik alvast uitgenodigd Kameroen eens te bezoeken. Iets dat in mijn ik-wil-heel-de-wereld-zien-karakter wel val te overwegen!
Na drie films landden we. Ik begon wat last te krijgen van zwaluwkes want ik wist dat C., de vrouw des huizes waar ik ging verblijven, me ging opwachten.
Daar stond ze dan. En de eerste kennismaking verliep vlot.
We zetten onze weg voort in de Volkswagen (de manier waarop ze dat uitspreken vind ik zo hilarisch).
Op naar het hotel waar ik vier dagen een opleiding ging krijgen samen met nog andere au pairs (waaronder M.).

Ik keek mijn ogen uit. Ik zag de typische kruispunten met haast zwevende verkeerslichten en de gigantische SUV's. Ik zag roofvogels boven ons hoofd circelen. Ik zag de Potomac, een brede rivier. Ik zag Amerikanen.
C. speelde ondertussen voor toeristische gids.

Aangekomen in het hotel gingen M. en ik ons wat installeren.
Op onze kamer lag er een andere au pair te slapen. Vermoeid van haar lange reis naar de States. Ze kwam van het zuiden van Argentinië en had er twee dagen over gedaan om Washington te bereiken.
Later maakte ik ook kennis met meisjes uit Colombia, Bolivië, Italië en Engeland. Een interessante mix.
Het klikte onmiddellijk tussen ons omdat we toch wel vrij veel gemeenschappelijk hadden.
Niemand hield ervan het parcours des levens te volgen zoals dat verondersteld wordt van de maatschappij, ze waren allemaal avontuurlijk, nerveus, een beetje gek en zijn zot van kinderen.
Zo zot dat ze het wel zagen zitten om voor kinderen van iemand anders gedurende een jaar te zorgen.
Ze hebben te kampen gehad met dezelfde vooroordelen van mensen in hun buurt, dezelfde (of ergere) rompslomp van visapapieren en certificaties.
We hadden allemaal veel achtergelaten en waren tegelijkertijd zowel onzeker als nieuwsgierig naar het jaar dat ons stond te wachten in dit nieuwe continent.
Ondanks de culturele verschillen en voor sommigen een vervelende taalbarrière hebben we vier leuke dagen met elkaar meegemaakt. En ik moet zeggen dat ik ze nu toch wel wat mis. Ik hoop enkelen te bezoeken.

We ontdekten met hulp van een vriendelijke medewerker hoe de metro werkt. Hij heeft het ons echt van A tot Z uitgelegd. Naar het schijnt zijn de mensen van Washington toeristen heel gewoon aangezien het de meest bezochte stad is van Amerika.

Ik vond het Witte Huis trouwens zeer teleurstellend klein. Even dachten we Obama te zien, maar nadat M. een gigantische lens boven haalde zagen we dat het iemand anders was.