De weken vliegen voorbij: intussen ben ik hier al een maand.
En het wordt hier altijd maar plezanter.
Deze zaterdag had ik met een Belgisch meisje afgesproken in Alexandria Oldtown.
Nog eens Nederlands spreken leek me wel tof en twee verloren zieltjes samen is toch wat levendiger.
Ik was wat vroeger vertrokken omdat ik wat inkopen wou doen en dat liever zonder gezelschap doe.
Maar er was een St Patrick's parade aan de gang waardoor al het verkeer vast zat.
Mijn eerste file in Amerika!
Dat vond ik al niet zo aangenaam.
De parade zelf maakte me ook niet echt warm.
Ik hou niet van mensenmenigtes en zeker niet in een stad die ik niet ken.
Maar kom, ik heb toch wat schoon fotomateriaal voor u.
De politie was talrijk aanwezig, maar werkte niet zo doeltreffend.
U weze gewaarschuwd:
Dat was wel een klein beetje grappig.
Dit is Potomac metrobus.
De Potomac is de rivier.
En de bus staat in een plas water.
U snapt het plaatje?
Wat St Patrick en een eenhoorn met elkaar te maken hebben... ik weet het niet.
Maar het was eens iets anders dan dansende schoolkinders.
Mijn dessert.
Desserts zijn voor mij meestal nogal heilig.
Ik laat een extra plaatske vrij als ik weet dat er een dessert volgt en zo.
En ik heb dan graag iets heel zoet.
Hier se, daar se!
Enkele monumentjes.
Na de koffie en de babbel zette ik mijn tocht voort richting het noorden van Washington.
Daar hebben vrienden van M. en C. een huizeke gekocht en zijn ze druk aan het renoveren.
En M. ging daar even mee helpen.
Ik vond de buurt heel plezant en het huisje zeer charmant.
Ik wou er wonen. Zonder het te renoveren.
Ons Elisabeth.
De renovatieplannen.
Ik verstond er geen fluit van, maar ik vond dat manneke in het plan wel grappig.
Een wreed zachte vaas.
En ik heb terug gereden met den SUV.
In Washintgon.
(Wel met assistentie en gedurende de nacht, maar kom, dat ow-yeah-gevoel tintelde toch in mijn teentjes.)
Dat was dus mijn zaterdag.
De zondag heb ik ontbeten met de buren.
Ik wist echt niet wat ik moest verwachten, maar wat was dat fijn!
Heel aangename mensen.
Het Desperate-Housewives-gevoel die ik aan deze buurt link is nog meer gegroeid.
Maar dan de goede tijden, he.
Alle hondjes speelden met elkaar, de kinderen deelden hun speelgoed.
Elisabeth liep wat te stoefen met haar wankel gewandel.
En veel te veel eten. Deel van de Amerikaanse tradtie, zo is mij gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten